Πώς αντέχεις να τους ξαναψηφίσεις;

 

   Πρώτο αντικειμενικό δεδομένο: θεμελιώδες κρηπίδωμα της δημοκρατίας είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Δεύτερο αντικειμενικό δεδομένο: η απλή αναλογική ευνοεί τη διαμόρφωση των κοινοβουλευτικών εδρών βάσει της πραγματικής εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης. Τρίτο αντικειμενικό δεδομένο: τα υπόλοιπα εφαρμοσμένα εκλογικά συστήματα, ιδίως αυτό της ενισχυμένης αναλογικής, παράγουν μεν ισχυρές κυβερνήσεις, αλλά τούτο εξασφαλίζεται διά της υφαρπαγής ψήφων.

 

   Ως αποτέλεσμα, ένα κόμμα που κέρδισε τις εκλογές με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής μπορεί να συνιστά πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά ν’ αποτελεί την εσχάτη μειοψηφία του εκλογικού ή και του κοινωνικού σώματος βάσει της εκπεφρασμένης λαϊκής ετυμηγορίας. 

 

   Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι το δημοκρατικό πολίτευμα τρόπον τινά νοθεύεται, εφ’ όσον καταργείται η αρχή της πλειοψηφίας και σχηματίζεται κυβέρνηση από ένα κόμμα, το οποίο αντιπροσωπεύει μικρό ποσοστό του λαού. Εν ολίγοις, η διακυβέρνηση ενός κράτους με δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί να ασκείται μέσω της κατίσχυσης της μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. 

 

   Στο σημείο αυτό ο Ορθός Λόγος, ενιστάμενος, κανονικά διακόπτει την παραφροσύνη. Πάρα ταύτα, σε πολλά κράτη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στο ελληνικό, η εν λόγω παραφροσύνη, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αφ’ ενός ισχύει κι εφαρμόζεται υπό διαφορετικές εκδοχές κι αφ’ ετέρου διαθέτει ευρύ, αυτοεξυπηρετικό οπλοστάσιο δικαιολόγησης της εδραίωσής της. 

 

   Από τη μεταπολίτευση ως το 2012 δύο ελληνικά κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αθροιστικά αντιπροσώπευαν σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος. Η κρίση και τα μνημόνια οδήγησαν στην καθίζηση των δύο κομμάτων, που νέμονταν τη διακυβέρνηση της χώρας για περίπου τρεις δεκαετίες. Από το 2012 άρχεται η πολιτική περίοδος, η οποία επεφύλασσε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τη διακυβέρνηση των ετών 2015-2019. Έπειτα, το κράτος εγένετο καθεστώς Μητσοτάκη. 

 

   Οι εκλογές της 21ης Μαΐου του έτους 2023 πρόκειται να διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου σχεδόν άπαντα τα κόμματα επιμελήθηκαν μεθοδικά και προεξόφλησαν το «κάψιμο», κατά την πολιτική αργκό, του εκλογικού συστήματος που δυνητικά εξασφαλίζει το σχηματισμό κυβέρνησης βάσει της αληθούς κι ανόθευτης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος. Ως τακτική επιδέχεται πολυποίκιλες ερμηνείες, απτόμενες των πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Ως γεγονός σε συνδυασμό με τον τηλεοπτικό - κατ’ επίφαση - διάλογο (debate) και την ενδεχόμενη μετεκλογική επιβεβαίωσή του μαρτυρεί τα θηριώδη ελαττώματα του εγχώριου δημοκρατικού πολιτισμού και την απουσία σοβαρού πολιτικού βιόκοσμου. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα και διαφορετικές οι συνθήκες; Συνελόντι ειπείν, δύσκολα θα αποφεύγαμε την αρνητική απάντηση. Η χώρα είναι παραδομένη σε παράκεντρα εξουσίας και σε ποικίλα δίκτυα συμφερόντων. Τέτοιες τοποθετήσεις δεν βρίθουν υποκειμενισμού – όποιος ενημερώνεται επαρκώς αδυνατεί να εθελοτυφλεί. Οδεύουμε σε εκλογές, οι οποίες για εκατοντάδες αιτίες θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως θορυβώδεις. Αντ’ αυτού, βιώσαμε την προεκλογική περίοδο υπό το πέπλο τεχνητής σιωπής – πρόκειται για υποκειμενική αίσθηση ερειδόμενη στην εμπειρική και ζώσα πραγματικότητα. Ο πολιτικός θόρυβος εντοπίστηκε, κυρίως, σε ορισμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

 

   Επιχειρώντας κάποιος να δει το δάσος, μελετώντας και ερευνώντας περί τούτου, διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι έχουν απολέσει σε σημαντικό βαθμό την κοινωνική και πολιτική τους υπόσταση. Έχουν αφεθεί στα κράτη και σε πολυεθνικά δίκτυα χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, τα οποία ρυθμίζουν τη ζωή τους μέσω της εξουσιαστικής μηχανικής της παραγωγής χρεών. Η κατασκευή απελπισμένων ανθρώπων, οικονομικά κατεστραμμένων πολιτών, ευνοεί την εφαρμογή της βιοπολιτικής των συνεχών κρίσεων, η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει τη σύγχυση και το κενό, συνθήκες δηλαδή στις οποίες επενδύουν οι κάθε λογής εξουσίες και τα γιγαντιαία συμφέροντα, προκειμένου οι κοινωνίες και οι άνθρωποι ν’ απομακρύνονται απ’ την πολιτική, να παραμένουν ναρκωμένοι αφ’ ενός απ’ τη ματαιότητα κάθε συλλογικού αγώνα και αφ’ ετέρου από την ανάγκη διαρκούς πάλης στον ατομικό μικρόκοσμό τους, προκειμένου να επιβιώσουν ή να βελτιστοποιήσουν το προσωπικό τους επίπεδο διαβίωσης. Ο απλός πολίτης δεν έχει ιδέα πόσοι πόροι δαπανώνται και τι βεληνεκούς τεχνικές μάρκετινγκ χρησιμοποιούνται με σκοπό τον έλεγχο των σκέψεών του, των πράξεών του, ιδίως δε με στόχο τη χειραγώγηση της ψήφου του. 

 

   Το επίκαιρο ζήτημα όμως αφορά στο δέντρο. Τη δεδομένη ιστορική πολιτική στιγμή στο ελλαδαντές οι επικείμενες εκλογές, ανεξάρτητα από τη μεγάλη εικόνα για την πορεία των κοινωνιών, έπειτα από τη μεσολάβηση της διακυβέρνησης των ετών 2019-2023 απ’ το κόμμα της ΝΔ, φέρουν ως βασική διακύβευση την απαλλαγή της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας απ’ το καθεστώς Μητσοτάκη. Πριν τις εκλογές, χρήσιμη είναι πάντα η σοβαρή αναδρομή στα πεπραγμένα της τελευταίας κυβέρνησης. Στα ελληνικά τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης δεν έλαβε χώρα τέτοια αναδρομή. Η σοβαρή αναδρομή είναι εν μέρει υποκειμενική, καθώς δύναται κάποιος να εστιάσει, για παράδειγμα, σε ορισμένα θετικά στοιχεία και να ωραιοποιήσει ή να δικαιολογήσει τα αρνητικά, παρ’ όλο που μ’ αυτόν το τρόπο κινδυνεύει να εκτεθεί έναντι της Λογικής, της πραγματικότητας και της Ηθικής. Ποια είναι τα πεπραγμένα του καθεστώτος Μητσοτάκη στο ελλαδαντές για τα έτη 2019-2023; 

 

   Πρωτίστως, δολοφόνησε πενήντα επτά ανθρώπους στη σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη. «Διαχειρίστηκε» τη δολοφονία με περισσότερη απανθρωπιά απ’ όση μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος ως άτομο και μία κοινωνία συνολικά. Χειρίστηκε την πανδημία των περίπου τριάντα επτά χιλιάδων νεκρών μέχρι και σήμερα με εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις, οι οποίες κόστισαν ανθρώπινες ζωές και εξυπηρέτησαν ίδια οφέλη. Ενορχήστρωσε δίκτυο παράνομων υποκλοπών με χρήση κακόβουλων λογισμικών σε βάρος πολιτικών αντιπάλων, επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων, δημοσιογράφων και οποιουδήποτε προσώπου-στόχου του καθεστώτος. Αν η δημοκρατία δεν γραφόταν απλώς ως έννοια στο Σύνταγμα, με αυτά και μόνο τα πεπραγμένα το καθεστώς Μητσοτάκη θα έπρεπε ήδη να έχει λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη – πράγμα φυσικά αδύνατο να συμβεί στο πλαίσιο της ελληνικής δικαιοσύνης. Εξαγόρασε, διανέμοντας εκατομμύρια, σχεδόν το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, επιβάλλοντας τοιουτοτρόπως την προνομιακή ασυλία απ’ την κριτική και τον έλεγχο της τέταρτης εξουσίας – η αλήθεια είναι ότι τα εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης λειτουργούν ως συναυτουργοί του καθεστώτος Μητσοτάκη με ηθικούς αυτουργούς τα εγχώρια και διεθνή δίκτυα συμφερόντων. Κονιορτοποίησε κάθε δημοκρατικό θεσμό που είχε απομείνει στο ελλαδαντές, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις άπασες οι συνταγματικές εξουσίες λειτούργησαν ως φερέφωνα του καθεστώτος. Επέδειξε πρωτοφανή αυταρχισμό, δέρνοντας αναίτια πολίτες και επιτρέποντας την ασύδοτη άσκηση αστυνομικής βίας (Ινδαρές, Νέα Σμύρνη, Λόφος του Στρέφη, δολοφονία Σαμπάνη... – ατέλειωτη λίστα). Παρουσίασε στη χώρα τη Ντογιάκειο δικαιοσύνη, τη δικαιοσύνη των «αδιευκρίνιστων» της Novartis, τη δικαιοσύνη των περιπτώσεων Τζανερίκου και του «Ινδιάνου». Πριμοδότησε την «αριστεία» των αγορασμένων ή ανύπαρκτων πτυχίων. Κανονικοποίησε τις πυρκαγιές, επειδή το κάψιμο ασύλληπτου μεγέθους εκτάσεων παρουσιάσθηκε ως φυσιολογική συνθήκη, εφ’ όσον το 112 φρόντισε να εκκενωθούν περιοχές ακόμη και στην άλλη άκρη της χώρας. Ισοπέδωσε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, μοιράζοντας προνόμια σε κλινικάρχες, ωθώντας τους πολίτες στον ιδιωτικό τομέα και πυροδοτώντας κύματα παραιτήσεων ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Υποβάθμισε συνολικά την Παιδεία, για να έχει τη μοίρα του ΕΣΥ, διαπράττοντας τη μία αστοχία μετά την άλλη (π.χ. ελάχιστη βάση εισαγωγής) και με αποκορύφωμα τη θέσπιση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τους χρεωμένους και κατεστραμμένους οικονομικά ανθρώπους μ’ έναν Πτωχευτικό Κώδικα κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα των funds. Διασπάθισε πακτωλούς δημοσίου χρήματος με απευθείας αναθέσεις σε καθεστωτικούς και ημέτερους. Αντιμετώπισε την πληθωριστική και ενεργειακή κρίση με ληστρικά επιδόματα, εξαθλιώνοντας τους πολίτες. Πραγματοποίησε ολοκληρωτική κυβίστηση σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλοίωσε ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και υπερεθνικού χαρακτήρα με την τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης. Επιεικώς «αμέλησε» στην υπόθεση κατοχύρωσης του «Turkaegean» από τους γείτονες. Γελοιοποίησε την έννοια του «επιτελικού κράτους», ιδίως στο χιονιά-εγκλωβισμό της Αττικής Οδού. Υπερασπίστηκε τις σχέσεις του καθεστώτος με κάθε είδους Λιγνάδηδες και Μίχους. Απογυμνώθηκε εντελώς στην υπόθεση των διαπλεκόμενων σχέσεων του καθεστώτος με το Μένιο Φουρθιώτη. Χάρισε αμέτρητες στιγμές «επιτελικής» διακυβέρνησης με τα voucher «Σκόιλ Ελικίκου». Στοχοποίησε τους καλλιτέχνες με αποκορύφωμα την υποβάθμιση των πτυχίων τους, αποδεικνύοντας την ασχεσία του καθεστώτος με τον πολιτισμό. Στο Ελληνικό οι μπουλντόζες φράκαραν! Έθεσε τις βάσεις ιδιωτικοποίησης του Νερού. 

 

   Εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι, όσο σκέφτεται, ψάχνει, θυμάται, η αναδρομή στα πεπραγμένα του καθεστώτος Μητσοτάκη κατά τα έτη 2019-2023 επιφέρει πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό έρεβος. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη συνέβαλε τα μέγιστα στη γενίκευση της μαζικής παρακμής του ελλαδαντές. Τα πάντα μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημά τους. Οι έννοιες, οι σταθερές αξίες έχουν διαστρεβλωθεί και στραγγαλιστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε κυριαρχεί η αίσθηση πως πρέπει να εφεύρουμε νέο λεξιλόγιο για να περιγράψουμε τη ζημιά του καθεστώτος Μητσοτάκη. Το καθεστώς φρόντισε με το δημόσιο λόγο του ν’ απαξιώσει την εγγενή σημασία των όρων. Βομβάρδισε τους ανθρώπους με κακοποίηση των θεσμών και αλλεπάλληλα χτυπήματα στη Λογική και στο Δίκαιο. Η εμπειρική πραγματικότητα αναδεικνύει την τεράστια σύγχυση των ανθρώπων. Φονεύτηκαν η συν-εννόηση, η συν-ύπαρξη, η συν-εργασία. Οι άνθρωποι μιλούν για την πολιτική με όρους οπαδικής κατίσχυσης και μέσω φθηνών αφηγημάτων για απαίδευτους. Παρά τα πεπραγμένα του καθεστώτος Μητσοτάκη, υπάρχουν πολίτες, οι οποίοι θα το ξαναψηφίσουν. 

 

   Έχει χαθεί η δυνατότητα υπαγωγής της ανθρώπινης συμπεριφοράς στο κοινώς αποδεκτό νοηματικό πλαίσιο και στα αυτονόητα ερμηνευτικά όρια – κάθε τενεκές δίνει ένα βολικό νόημα στην πράξη του, το ξεστομίζει, το παπαγαλίζουν οι όμοιοί τους και ουδείς διαμαρτύρεται για το βιασμό της λογικής, την ασέλγεια επί της αλήθειας και τη δολοφονία της σκέψης. Δεν υπάρχουν συνειδήσεις για να λογοδοτήσουν σ’ αυτές οι ψηφοφόροι του καθεστώτος Μητσοτάκη. Βρίσκονται σε άρνηση. 

 

   Κι όπως γενικά συμβαίνει με τους ανθρώπους, αρνούνται να αλλάξουν, γιατί η αλλαγή απαιτεί εσωτερική δύναμη, θάρρος, πνεύμα ακμαίο, ηθική στιβαρή και συνεπώς θέλει κόπο και χρόνο. Το να μένεις ίδιος, να παραποιείς τις ανθρώπινες αρετές, να νοθεύεις τις αξίες, να εκτοξεύεις τερατώδη ψεύδη, να αντιστρέφεις την αλήθεια, να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο βάσει της στενόμυαλης αμορφωσιάς σου, να μέμφεσαι το διαφορετικό, να οπαδοποιείς την πολιτική αντιπαράθεση και να ψέγεις τον ποιοτικότερα ενημερωμένο πολίτη και τον πιο υπεύθυνο άνθρωπο, όλα ταύτα είναι εύκολα και ταιριάζουν στους χειραγωγημένους και τηλεκπαιδευμένους μητσοτακέλληνες – ταιριάζουν εν γένει στους φορείς της φθήνιας και στους ακαλλιέργητους. 

 

   Το βασικό σύμπτωμα αυτών των ανθρώπων, απ’ το οποίο διαγιγνώσκεται το πρόβλημά τους, είναι το εξής: αν διαβάσουν τα παραπάνω και πιστέψουν ότι αυτός που τα γράφει είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή κομμούνι, τότε η καμπάνα χτυπάει γι’ αυτούς. Τούτο, επειδή σημαίνει πως η σκέψη τους έχει μολυνθεί βαριά κι η εγκεφαλική τους λοίμωξη κατέφαγε συθέμελα όλα τα κύτταρα της λογικής και της ανθρωπιάς τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκεφαλικά νεκροί, αλλά νομίζουν ότι ζουν. Νεκροί σημαίνει ότι βλάπτουν τους άλλους χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Πλανώνται ότι έχουν ανθρώπους γύρω τους, αλλά δεν είναι παρά όμοιοί τους. Γι’ αυτό, οτιδήποτε κι αν λένε στον εαυτό τους, είναι μόνοι τους. Αυτή η μειοψηφία ψηφοφόρων του καθεστώτος Μητσοτάκη, που βλέπει το ελλαδαντές σαν ιδιόκτητο περιουσιακό στοιχείο και αντιλαμβάνεται τη ζωή με μπασταρδεμένους και σαλαμοποιημένους τους γραπτούς και άγραφους όρους της συλλογικής συμβίωσης, αυτή η μειοψηφία θα παραμείνει το ουσιωδέστερο πρόβλημα του τόπου. 

 

   Πώς αντέχεις να τους ξαναψηφίσεις; 

 

Φοίβος Γ. Ξενάκης