Θανάσης Λουβερδής: «Ως του Μυαλού την Ξαστεριά»
 |
| ΣΚΟΡΠΙΣΕ Η ΠΑΝΔΩΡΑ ΣΥΜΦΟΡΑ ΟΜΩΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙΕΙ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ |
Ο Θανάσης Λουβερδής είναι τραγουδοποιός και ερμηνευτής. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου 1991, μεγάλωσε στην Πετρούπολη και οι συμμετοχές του σε διάφορα Φεστιβάλ της Αθήνας είναι πολυάριθμες. Τον περασμένο Δεκέμβριο κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο με τίτλο «Ως Του Μυαλού Την Ξαστεριά», που αριθμεί δέκα τραγούδια σε μουσική και στίχους του ιδίου.
Τί σημαίνει για σένα ότι ο δίσκος σου κυκλοφορεί «ανεξάρτητα» και πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Περισσότερη ελευθερία ευτυχώς αλλά και περισσότερα έξοδα δυστυχώς…
Λίγα λόγια για το περιεχόμενο του πρώτου σου άλμπουμ και όσους συνετέλεσαν στο εγχείρημα αυτό.
Το άλμπουμ αυτό αποτελείται από δέκα προσωπικές μου δημιουργίες όσον αφορά στον στίχο και στη μουσική. Κάποιες από αυτές έχουν πιο έντονο το στοιχείο της παράδοσης, ενορχηστρωμένες άλλοτε με ακουστικά και παραδοσιακά όργανα και άλλοτε με ένα πάντρεμα αυτών με ηλεκτρικό ήχο. Άλλες χαρακτηρίζονται από έναν πιο σύγχρονο και πειραματικό ήχο, που πότε γίνεται χαλί για ατμοσφαιρικές μπαλάντες και πότε για πιο ροκ και ρυθμικά τραγούδια.
Βέβαια, στο να πάρει σάρκα και οστά αυτό το έργο συνέβαλαν πολλοί αγκαλιάζοντάς το από την πρώτη στιγμή. Την ενορχήστρωση επιμελήθηκαν οι Γιάννης Ζαχαριουδάκης (ηλεκτρική – ακουστική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο, κρητικό λαούτο) και Δήμος Μάρκος
(Programming synthesizer), ενώ ο δεύτερος είναι υπεύθυνος και για την παραγωγή του δίσκου στο Block 25 Studios. Τύμπανα έπαιξε ο Σπύρος Καλαϊτζόγλου, στο βιολί ήταν η Πολυξένη Μιγκούλη, στα φωνητικά η Εβίτα Μπενετάτου και στο φλάουτο ο Βασίλης Μπέτζελος. Τo artwork ανέλαβε ο Κυριάκος Στεφανίδης πάνω σε σκίτσο της Ιωάννας Αναγνωστοπούλου.
Ποιός ή τί σε εμπνέει, σε επηρέασε και σε επηρεάζει και πώς προέκυψε η μουσική ως τρόπος έκφρασης στη ζωή σου;
Η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης μέσω εμπειριών, προβληματισμών, συναισθημάτων. Τώρα σχετικά με τις καλλιτεχνικές επιρροές είναι πολυάριθμες. Ως έφηβος υπήρξα λάτρης του Ροκ, κυρίως του ελληνόφωνου. Αγάπησα, επίσης, τα τραγούδια της μεταπολιτευτικής εποχής του τόπου μας και το λαϊκό τραγούδι. Δεν κράτησα ποτέ στεγανά μεταξύ των ειδών της μουσικής. Λατρεύω τα παραδοσιακά τραγούδια, το ρεμπέτικο, το hip hop. Γύρω στα δεκατέσσερα, αν θυμάμαι καλά, πήρα την πρώτη μου κιθάρα και άρχισα κάποια μαθήματα επιθυμώντας να μάθω να παίζω τραγούδια που αγαπούσα και αγαπάω. Τώρα, το πώς πέρασε μέσα μου το «μικρόβιο» της δημιουργίας και η ανάγκη για έκφραση μέσω αυτής της μορφής τέχνης δεν κατάφερα να το αναλύσω ποτέ.
Δύο στιγμές που ξεχωρίζεις στην έως τώρα πορεία σου.
Η συμμετοχή μου στο opening της συναυλίας του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (Σεπτέμβριος 2011 στο θέατρο Πέτρας), του οποίου υπήρξα φανατικός θαυμαστής σαν έφηβος.
Η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου μου (Απρίλιος 2017 στο ΙΛΙΟΝ PLUS) και η αγάπη που εισέπραξα από το κοινό.
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της»; Η μουσική, αντίστροφα, έχει κάνει όσα περιμένει ο κόσμος σε καιρούς κρίσης; Ποιος είναι τελικά ο εχθρός του νέου δημιουργού – καλλιτέχνη στην υπάρχουσα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα;
Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμαστε πλέον να ονειρευτούμε. Μακάρι μέσα από το σκοτάδι της εποχής αυτής να γεννηθεί κάτι νέο και πιο ουσιαστικό. Να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και τις σχέσεις μας. Οι τέχνες απ’ την πλευρά τους έπαιζαν, παίζουν και θα παίζουν σημαντικό ρόλο στην πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου. Η αληθινή τέχνη οφείλει να μη σωπαίνει, οφείλει να οξύνεται, να κρίνει, να ενώνει, πολλές φορές και να στρατεύεται στο πλευρό των καταπιεσμένων. Το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών που κρατούν τα πόστα στα "πολιτιστικά" δρώμενα του τόπου μας, για ευνόητους λόγους, δεν την προβάλλουν.
Τολμώ να χαρακτηρίσω τα τραγούδια σου «ποιήματα». Γεμάτα λογοτεχνικά σχήματα, μεταφορικό λόγο, μυθολογικά στοιχεία και στίχους που αγγίζουν ταυτόχρονα νου και ψυχή, μελοποιημένα με τρόπο που αναδεικνύει αυτό ακριβώς που θες να μοιραστείς με κάθε ξεχωριστό τραγούδι.
Σ’ ευχαριστώ!
Με γοήτευε πάντα το γεγονός ότι μέσω ενός τετράστιχου μπορείς να πλάσεις τόσες εικόνες. Η ελληνική γλώσσα είναι αστείρευτη, μπορείς να περιγράψεις μια κατάσταση με ποικίλους τρόπους, άλλοτε πιο άμεσα, άλλοτε πιο έμμεσα, αναλόγως την στιγμή και την διάθεση.
Η νοοτροπία της εύπεπτης και επιφανειακής διασκέδασης της πλειοψηφίας των νέων ανθρώπων σε απογοητεύει, σε διεγείρει καλλιτεχνικά ή σε θυμώνει; Μιλάω για «την κλίκα των γαμάτων»…
Θα έλεγα ότι με διεγείρει καλλιτεχνικά και μου δίνει τροφή για σκέψη και για δημιουργία. Σου δίνουν ένα Σάββατο να βγεις, να ξεσκάσεις, να μη σκέφτεσαι και να μην προβληματίζεσαι. Βέβαια, δεν θέλω να παριστάνω κάποιον υπέρμαχο της κουλτούρας. Σε όλους τους μουσικούς χώρους μπορείς να βρεις ομορφιές. Δεν με απασχολεί αν το τραγούδι θεωρείται ελαφρύ, έντεχνο ή οτιδήποτε άλλο, απ’ την στιγμή που η αλήθεια του δημιουργού φτάνει σε εμένα. Απ’ την άλλη, βαριέμαι υπερβολικά όταν ακούω γλυκανάλατα τραγουδάκια, τα οποία επιτηδευμένα ακολουθούν μια πεπατημένη με μόνο στόχο το κέρδος και την εφήμερη επιτυχία.
Το ταξίδι της δημιουργίας, η επιτυχία, η αναγνώριση, η εσωτερική πρόκληση, τα λεφτά, η αποδοχή. Τί είναι σημαντικό και τι περιττό; Υπάρχει ιεραρχία;
Το πρώτο και σημαντικότερο όλων είναι να αποτυπώνεις την ψυχή σου και την αλήθεια σου πάνω στο χαρτί. Είναι πολύ όμορφο το να μπορείς να την μοιραστείς με φίλους, γνωστούς, με μικρά η μεγάλα ακροατήρια. Τώρα, το χρήμα είναι ένα εργαλείο το οποίο θα σε βοηθήσει στο να πλαισιώσεις το δημιούργημα σου και να το προβάλεις. Δεν πρέπει να πέσεις στην παγίδα και να γίνει το χρήμα αυτοσκοπός της τέχνης σου.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια σου, ένιωσα ότι κάθε φορά που πέφτω θα ακούω το cd σου για να παίρνω δύναμη και να σηκώνομαι. Ήταν αυτός ένας από τους στόχους σου; Να καίει τα όνειρά μας «του κόσμου η φωτιά»;
Εγώ κάθε φορά που έπεφτα, ξεσπούσα στο χαρτί. Ήταν μια μορφή λύτρωσης για μένα, ήταν η σωτηρία μου, το καταφύγιό μου. Η ικανοποίηση είναι διπλή όταν αυτό το έργο αγκαλιάζει, επηρεάζει, συγκινεί κι άλλους ανθρώπους.
Όλα σου τα τραγούδια ουρλιάζουν για ανθρωπιά. Είναι τελικά το αντίδοτο στην κρίση;
Θα έλεγα, πιο συγκεκριμένα, ουρλιάζουν για αυτοκριτική. Η ανθρωπιά είναι το αντίδοτο σε όλα τα δεινά, από τις οικονομικές κρίσεις μέχρι και τις κρίσεις πανικού (χιούμορ).
«Κουτσαίνουν τα συστήματα, ζητάνε πατερίτσες και σπείρανε φασίστες μέσα στη γειτονιά…»
Σκοταδιστικές οργανώσεις που προάγουν τον ρατσισμό σε όλες του τις εκφάνσεις μετατρέπονται σε πολιτικά κόμματα, τα οποία φορώντας έναν "αντισυστημικό" μανδύα προσηλυτίζουν νέους και ηλικιωμένους πολίτες. Γάμησέ τα.
Και πώς να σπείρω πάνω στ' άφορο το πέτρωμα,
δέντρο να βγει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά,
ως του μυαλού την ξαστεριά,
ως των θεριών μου το ημέρωμα.
ως των θεριών μου το ημέρωμα.
Ο κόσμος έξω διασκεδάζει στα ξενέρωτα
κι έχω αρπάξει την απόγνωση αγκαλιά,
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
μα πάει καιρός που οι βάρκες δέσαν στη στεριά.
Και πώς να σπείρω πάνω στ’ άφορο το πέτρωμα,
δέντρο να βγει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά,
ως του μυαλού την ξαστεριά, ως των θεριών μου το ημέρωμα.
Ο κόσμος έξω διασκεδάζει στα ξενέρωτα
κι έχω αρπάξει την απόγνωση αγκαλιά,
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
μα πάει καιρός που οι βάρκες δέσαν στη στεριά.
Πηγή: www.musicpaper.gr
Πηγή: www.musicpaper.gr
Και πώς να σπείρω πάνω στ’ άφορο το πέτρωμα,
δέντρο να βγει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά,
ως του μυαλού την ξαστεριά, ως των θεριών μου το ημέρωμα.
Ο κόσμος έξω διασκεδάζει στα ξενέρωτα
κι έχω αρπάξει την απόγνωση αγκαλιά,
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
μα πάει καιρός που οι βάρκες δέσαν στη στεριά.
Πηγή: www.musicpaper.gr
Πηγή: www.musicpaper.gr
Και πώς να σπείρω πάνω στ’ άφορο το πέτρωμα,
δέντρο να βγει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά,
ως του μυαλού την ξαστεριά, ως των θεριών μου το ημέρωμα.
Ο κόσμος έξω διασκεδάζει στα ξενέρωτα
κι έχω αρπάξει την απόγνωση αγκαλιά,
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
μα πάει καιρός που οι βάρκες δέσαν στη στεριά.
Πηγή: www.musicpaper.gr
Πηγή: www.musicpaper.gr
Και πώς να σπείρω πάνω στ’ άφορο το πέτρωμα,
δέντρο να βγει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά,
ως του μυαλού την ξαστεριά, ως των θεριών μου το ημέρωμα.
Ο κόσμος έξω διασκεδάζει στα ξενέρωτα
κι έχω αρπάξει την απόγνωση αγκαλιά,
έχω ταυτίσει με την θάλασσα τον έρωτα
μα πάει καιρός που οι βάρκες δέσαν στη στεριά.
Πηγή: www.musicpaper.gr
Πηγή: www.musicpaper.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Οι συντάκτες και οι διαχειριστές του παρόντος ιστολογίου διατηρούν το δικαίωμα να μην επιτρέπουν ή να διαγράφουν σχόλια με υβριστικό ή προσβλητικό περιεχόμενο.