Furiosus - eMagazine

Κάθε χρόνο η ίδια αστείρευτη ανάγκη. Να κάνουμε έναν απολογισμό, να ευχηθούμε κάτι στον εαυτό μας και στους άλλους. Από κοντά κι οι κακές μας συνήθειες, ν’ αγοράσουμε, να καταναλώσουμε, να τηρήσουμε έθιμα. Κάθε Πρωτοχρονιά διατηρεί την ανάγκη να ξεφύγουμε απ’ τη ζώσα πραγματικότητα. Αυτή η τελευταία δε χαμπαριάζει, στιγμή δε σ’ αφήνει να γαληνέψεις, παραμένει εκεί κι επιστρέφει θορυβωδώς με το που αφήσεις τη σκέψη ν’ αναλογιστεί το αύριο.      Δεν θα υπάρξει μαγεία ξανά, έχασες το προνόμιο της νιότης. Μακάριοι οι αντάρτες τούτης της συνθηκολόγησης. Εκείνοι ζουν τη ζωή, όσοι συνθηκολόγησαν τη σκέφτονται. 

Τον κόσμο δεν κυβερνά η λογική. Τη χώρα μας, ειδικότερα, την κυβερνούν, μεταξύ άλλων, ο παραλογισμός, η διαπλοκή και οι ανισότητες. Ο εθνικισμός των εμβολίων για την αντιμετώπιση της πανδημίας και ο ακμάζων ελληνικός κυβερνητικός ημετερισμός μετά των νεοφιλελεύθερων ιδεοληψιών συνιστούν σοβαρές απειλές σε βάρος της ζωής των πολιτών.       Ο δε βίος μας, εξ ορισμού, βρίθει στερεοτύπων και κλισέ. Η αναπόδραστη αυτή συνθήκη οδηγεί στη διατύπωση της προφανούς θέσης για το απερχόμενο έτος, κατά την οποία η χρονιά που αφήνουμε πίσω θα μας σημαδέψει για πάντα. 

Ο βίος μας έχει φυλακιστεί στις συνθήκες «πολέμου». Η πανδημία αναδεικνύεται αρκούντως ικανοποιητικός παράγοντας για τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου, όσο η παρούσα κυβέρνηση νέμεται την εξουσία. Από την πρώτη στιγμή, εργαλειοποιήθηκαν οι «πολεμικές συνθήκες» και ενίοτε η ίδια η επιστημονική κοινότητα υπό ευρεία έννοια, για να εξοφληθούν πολιτικά γραμμάτια εντός των αρμών της εξουσίας, να ψηφιστούν αντιδημοκρατικά και αντικοινωνικά νομοθετήματα και να ευοδωθούν οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες ενός χρεοκοπημένου κόμματος.       Κάθε προσδοκία των πολιτών για εγκατάλειψη της συνηθισμένης άσκησης της πολιτικής λόγω της έκτακτης κατάστασης διαψεύστηκε άμα τη γενέσει της. Είναι κοινωνικώς άδικο, πολιτικά άσκοπο και κυρίως κατά της λογικής να χρεώσει κάποιος στην παρούσα κυβέρνηση πολιτική αδράνεια ή οποιαδήποτε αιτίαση για το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός όντως δεν είναι ο Μωυσής και η κυβέρνηση δε νίκησε την πανδημία. 

Στην πολιτική, οι λέξεις δεν επιλέγονται τυχαία. Αρκετοί ηγέτες ανά τον κόσμο χρησιμοποίησαν τον όρο «πόλεμος», για να απευθυνθούν στους πολίτες. Η πανδημία του κορονοϊού είναι η νέα κρίση. Η υγειονομική πτυχή αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης είναι μεν η σοβαρότερη, αλλά οι επιπτώσεις αγγίζουν εν γένει τον ανθρώπινο βίο. Ο κόσμος εισήλθε ξαφνικά σε αχαρτογράφητα νερά.    Υποβάλλονται σε δοκιμασία άπαντα τα ανθρώπινα συστήματα και παρ’ ότι το «ταμείο» θα αργήσει να γίνει κι η εξαγωγή συμπερασμάτων είναι επισφαλής, η «επόμενη μέρα» ήδη πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους, γιατί έχει ξεκινήσει. Δεν υπάρχει ταύτιση, πιθανόν ούτε κοινή προσέγγιση, στον στόχο για την επόμενη μέρα μήτε μεταξύ κρατών μήτε μεταξύ των ανθρώπων. Ακόμα και σε καταστάσεις μερικής και σχετικής κατάργησης του κοινωνικού δαρβινισμού, όπως η παρούσα πανδημία, η ανθρωπότητα βρίσκει τρόπους να συντηρεί τις ανισότητες. Η πανδημία εκτείνεται στην αντικειμενική της υπόσταση, τα κρούσματα και τους θανάτους, και την υπ

Το μετεκλογικό τοπίο της χώρας είναι θερμό. Από άποψη ποιότητας και ποσότητας εξελίξεων είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο και πυκνό αντιστοίχως. Η πολιτική αλλαγή εννοιολογικά επήλθε, αλλά η πραγματικότητα δεν επιβεβαιώνει ούτε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων της ΝΔ. Η σπουδή της νεοεκλεγμένης Κυβέρνησης Μητσοτάκη για την εφαρμογή του σχεδίου της επιτρέπει την κριτική αποτίμηση όχι μόνο «δειγμάτων γραφής», αλλά των εν γένει προθέσεών της.  Σε λιγότερο από έναν μήνα στην εξουσία η νέα κυβέρνηση έχει προκαλέσει αμφισβήτηση για μια σειρά επιλογών της. Ο Πρωθυπουργός ξεκίνησε τη διαδρομή της πρωθυπουργικής του θητείας συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό του τον έλεγχο της ΕΥΠ, της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. 

Τίποτα δεν αξίζει εκτός Κοινωνίας Η γνώση, η παιδεία, η «ωφέλιμη» κοινωνική υπόσταση είναι αξίες, οι οποίες στην εποχή της ολιστικής κρίσης που βιώνουμε τείνουν να εκτιμώνται με όρους « αγοράς » , τουτέστιν αξιολογούνται βάσει της εργασιακής θέσης και των οικονομικών μας απολαβών. Δεν αναγνωρίζονται ως ανώτερα ιδανικά μετουσίωσης της Αρετής στην ανθρώπινη υπόσταση, αλλά μετατρέπονται σε πόλους έλξης γλοιώδους ειρωνείας και αιτιάσεων ονειροπόλησης ή κομπορρημοσύνης.  Ωστόσο, η αναγνώριση της προσπάθειας μερικών ανθρώπων γύρω μας να προσεγγίζουν τις αξίες της γνώσης, της παιδείας, της «ωφέλιμης» κοινωνικής υπόστασης, αν και συνήθως δεν είναι ζητούμενη, μπορεί να μην ευοδωθεί ποτέ.